blog

شدت زخم دیابتی به عوامل مختلفی از جمله عمق زخم، میزان عفونت و وجود یا عدم وجود نکروز بافت بستگی دارد. شدت زخم های دیابتی به طور کلی به سه دسته تقسیم می شود:

زخم درجه

1
زخم های کلاس یک زخم های دیابتی شدید هستند.این زخم ها معمولاً کوچک و کم عمق هستند و به بافت زیرین نفوذ نمی کنند.زخم های درجه 1 معمولاً بدون درد هستند و نیاز به درمان خاصی ندارند.اما این زخم ها باید برای جلوگیری از عفونت درمان شوند. معاینات منظم ضروری است و درمان زخم دیابتی طبق اصول درمانی باشد.
زخم درجه

2
پارگی درجه 2 عمیق تر از پارگی درجه 1 است و می تواند به بافت زیرین نفوذ کند. این ضایعات معمولاً دردناک هستند و ممکن است با قرمزی، تورم و گرمی داخل همراه باشند. زخم های درجه 2 ممکن است نیاز به درمان آنتی بیوتیکی داشته باشند.

آسیب درجه

3
زخم های درجه 3 عمیق ترین نوع زخم های دیابتی هستند و می توانند به استخوان ها، رباط ها و غضروف ها نفوذ کنند. این ضایعات اغلب بسیار دردناک هستند و ممکن است با نکروز بافتی همراه باشند. آسیب های درجه 3 معمولاً به درمان تهاجمی مانند جراحی نیاز دارند.

در موارد شدید، زخم دیابت می تواند منجر به قانقاریا شود. گانگرن یک عفونت جدی است که باعث مرگ بافت می شود. در موارد قانقاریا، قطع عضو ضروری است.

عواملی که می توانند بر شدت بیماری زخم تأثیر بگذارند عبارتند از:

کنترل نامناسب قند خون
بیماری های عروق محیطی
نوروپاتی محیطی
سیگاری
آسیب پا
برای کاهش خطر ابتلا به زخم دیابتی، افراد مبتلا به دیابت باید قند خون خود را به طور منظم کنترل کنند، از بیماری های عروق محیطی و نوروپاتی محیطی جلوگیری کنند و از آسیب به پا خودداری کنند. همچنین برای افراد مبتلا به دیابت مهم است که به طور مرتب پاهای خود را معاینه کنند تا زخم ها به سرعت بهبود یابد.

شدت زخم دیابتی به عوامل مختلفی از جمله عمق زخم، میزان عفونت و وجود یا عدم وجود نکروز بافت بستگی دارد. شدت زخم های دیابتی به طور کلی به سه دسته تقسیم می شود:

زخم درجه

1
زخم های کلاس یک زخم های دیابتی شدید هستند.این زخم ها معمولاً کوچک و کم عمق هستند و به بافت زیرین نفوذ نمی کنند.زخم های درجه 1 معمولاً بدون درد هستند و نیاز به درمان خاصی ندارند.اما این زخم ها باید برای جلوگیری از عفونت درمان شوند. معاینات منظم ضروری است و درمان زخم دیابتی طبق اصول درمانی باشد.
زخم درجه

2
پارگی درجه 2 عمیق تر از پارگی درجه 1 است و می تواند به بافت زیرین نفوذ کند. این ضایعات معمولاً دردناک هستند و ممکن است با قرمزی، تورم و گرمی داخل همراه باشند. زخم های درجه 2 ممکن است نیاز به درمان آنتی بیوتیکی داشته باشند.

آسیب درجه

3
زخم های درجه 3 عمیق ترین نوع زخم های دیابتی هستند و می توانند به استخوان ها، رباط ها و غضروف ها نفوذ کنند. این ضایعات اغلب بسیار دردناک هستند و ممکن است با نکروز بافتی همراه باشند. آسیب های درجه 3 معمولاً به درمان تهاجمی مانند جراحی نیاز دارند.

در موارد شدید، زخم دیابت می تواند منجر به قانقاریا شود. گانگرن یک عفونت جدی است که باعث مرگ بافت می شود. در موارد قانقاریا، قطع عضو ضروری است.

عواملی که می توانند بر شدت بیماری زخم تأثیر بگذارند عبارتند از:

کنترل نامناسب قند خون
بیماری های عروق محیطی
نوروپاتی محیطی
سیگاری
آسیب پا
برای کاهش خطر ابتلا به زخم دیابتی، افراد مبتلا به دیابت باید قند خون خود را به طور منظم کنترل کنند، از بیماری های عروق محیطی و نوروپاتی محیطی جلوگیری کنند و از آسیب به پا خودداری کنند. همچنین برای افراد مبتلا به دیابت مهم است که به طور مرتب پاهای خود را معاینه کنند تا زخم ها به سرعت بهبود یابد.